Kendi doğama uygun bir yerde yaşam sürüyor muyum?

Korkulu günler yaşadığınızı gösteren mesajlar alıyorum dm’den..

Herşey bitti mi yani?

Ayrılanlar gelmez mi?

Ailemden biri mi ölecek?

Biliyor musunuz biraz yanlış okuyoruz anlamları, aslında gökyüzü bizi bizim sahip olduğumuz özellikler üzerinden tehdit etmek için yapmıyor bunları. Her an orada bir hoca varmış parmak sallıyormuş gibi düşünmeyelim. O yöntemden yorulduğumuzu biliyorum zaten.

Öncelikle kadersel olayları değiştiremeyiz.

Zayıf halkaları güçlendirebiliriz istersek.

Buna bile mecbur hissetmeyin kendinizi olur mu?

Bu senin hayat yolculuğun ,çoğumuz yolun yarısını da tamamlamışken ,kimseye zararın yoksa ve seni sağlığından etmeyen bir ortamdaysan sadece zamanını doldurup ,sadece günün keyfine varmakla  duygunu doyurabildiğini düşünüyorsan, tamamsın..

Böyle duru bir şekilde de hayatı tamamlamayı seçebilirsin.

Buna hakkın var.. 

Hayat yolculuğundan mutlu olmayanlara gelirsek gökyüzünün asıl demek istediği;

‘ Bir takım ihtiyaçlarınız var ve giderilmiyor ,siz artık bunları uygun bir dille talep etmeyi öğrenseniz mi acaba sağlığınız bozulmadan? ... ‘

Bu ihtiyaçlar sadece özel hayat değil tüm ikili ilişkilerden beklenen ihtiyaçlar.

Anne-Baba-Kardeş-Eş-Çocuk-Arkadaş-Akraba-Sosyal çevre

Yani ne siz sadece kişiliğinizin, burcunuzun özelliklerinden, karesinden-açısından vs dolayı sinirleniyorsunuz ve kırılıyorsunuz

ne de karşı tarafın sizi anlamaması sadece onun burcundan açısından, karesinden dolayı. Tüm bu açılar, kareler  belki biraz sorgularsınız şuan bulunduğunuz durumu , kendinize şuan sahip olduğunuz şartlar dahilinde daha güzel bir yaşam alanı kurarsınız diye gelişiyor aslında.

Kendi doğama uygun bir yerde yaşam sürüyor muyum? 

Bi dile gelemedik. 

En büyük çözüm de tam buyken hemde..

Dile getiriyor musunuz neye ihtiyaç duyduğunuzu?

Herkes karşı taraf anlasın istiyor.

Karşı taraf gerçekten anlamıyor da olabilir anlamaktan kaçıyor da..

Belki gerçekten anlamıyor, belki unutuyor, belki hayat gailesi fırsat bırakmıyor..

Ama

Sevilmeye ihtiyacın var,

Güvende hissetmeye ihtiyacın var,

Destek verilmeye ( maddi-manevi ) ihtiyacın var,

Dokunulmaya ihtiyacın var,

Elinin tutulmasına ihtiyacın var,

İltifat edilmeye ihtiyacın var,

Belki de sadece sözün kesilmeden uzun uzun anlatmaya, dinlenmeye ihtiyacın var,

Bunları söylemek bu kadar zor olmasın, bunu dile getirmek bu kadar zorsa karşı tarafa da bunları yapmanın zor gelmesi normal değil mi?

Birbirimize mi  benziyoruz aslında?

Biri beklentiyi karşılamıyor diğeri beklentilerim var demiyor, iki tıkalı boru gibi :)

Ya da bir arada kaldıkça mı birbirimize benzedik? ( ki bence bütün düğüm burada çözülüyor )

Talep etmeniz gerekiyor, alabilir veya alamazsınız önemli değil bir gerçeğe ulaşmanız lazım,

Tek çare bu.

Acı da gelse ,tatmin etse de etmese de artık doğru yerde olup olmadığınızı bilmeniz gerekiyor.

Bu hayatınızın bundan sonraki sağlık, mutluluk veya hastalık sürecinin belirleyicisi olacak.

En azından bilirsin, karar verirsin devam mı tamam mı? 

Doğru yerde miyim, değil miyim?

Bu kadar...

Sorunların hepsi süreci uzatmaktan kaynaklanıyor.

Bugün olmadı belki yarın ihtiyacımı karşılar umudu.

Şimdi elimdekinden olmayayım, yeni hayatımın daha iyi olacağını kim garanti edebilir korkusu.

Dünyanın en zor şeyi kendinle yüzleşmek, ben pek görmüyorum.. 

Kimi yolu bilmiyor kimi yolu biliyor cesareti yok.

Yıllarca bunu kabullenip yaşayanlar ya fiziksel ya ruhsal olarak artık hastalık sahibi olmuş durumdalar.

Hastaneye ,psikoloğa gitmiyor oluşları

( ki bu teşhis almaktan korktuğu için de olabilir ) onları iyi durumda yapmıyor.

Görülüyor zaten.. 

Yaşamınızı sürdürdüğünüz çevre herşeydir.

Bilinki en yakınınızdakilerden pek bir farkınız yok. Belki öyle başlamadınız ama hala kanlı, canlı yaşam sürebildiğiniz bir ortamsa orası, o ortamdan kendinizi ayrı bir değere sahip biri gibi göremezsiniz üzgünüm.

Sevgiler

Tuğba

#astropsikolojitugba